Ta scena wraz z zachowaną dokumentacją pasji narciarskiej mojej babci sprawiła, że wreszcie ją odnalazłam, tj. zaczęłam widzieć jakoś charakterystycznie, rozumieć trochę więcej, tworzyć jej obraz wykraczający poza puste hasło „babcia ze strony mamy”. To był pierwszy trop, po którym pozwoliłam sobie na zabawę w detektywa w stosunku do tego jaką osoba była; tym bardziej, że dzięki mojej dociekliwości wyłaniał się obraz osoby zaskakująco podobnej do mnie, przynajmniej w aspekcie dotyczącym dynamiki życia i relacji towarzyskich. Oczywiście mogę się, co do niej mylić, w stosunku do siebie też mogę wyciągać pochopne wnioski, ale jedno jest pewne – miłość do nart. Musiała jeździć naprawdę dobrze – widzę to po postawie i stroju, koleżanki nie są już tak fachowe w tym sporcie – wszystkie te aspekty wiernie oddałam w obrazie. A wiem w czym rzecz, bo krótko i dawno temu, ale jednak - karierę instruktora narciarskiego mam w swoim życiorysie.
