Budowa Pomnika Piłsudskiego w Krakowie. Postanowiono, że będzie miał formę kopca, w nawiązaniu do już istniejącego pomnika-kopca Tadeusza Kościuszki i kopców pogańskich zachowanych na obszarze zajmowanym przez miasto Kraków. Budowa miała charakter czynu powszechnego i nawet damy w kapeluszach i w koronkowych rękawiczkach brały symboliczny udział w tym działaniu. Moja babcia z przyjaciółkami także się przyłączyły, co wówczas było raczej typowe, pożądane i oczywiście modne. Mnie ujęło ówczesne prawie „selfie”, jakie sobie szanowne panie z tej okazji wykonały: na placu budowy, z odpowiednimi atrybutami – taczkami wypełnionymi materiałem budowlanym i pomnikiem w budowie w tle, a bohaterki zdjęcia elegancko ubrane – w wyjściowych sukniach, zdobionych kapeluszach i tych koronkowych rękawiczkach. W takim też duchu namalowałam pierwszą wersje obrazu („Budowa Kopca, 1937”). W drugiej wersji, na bazie rozwiązań plastycznych – sposób malowania większości płaszczyzny płótna, najmniej w plamie kopca – pojawiła się aluzja do podróży orientalnych, popularnych w pewnych środowiskach już w XIX wieku. Powszechnie znamy typową dokumentację fotograficzną z takich wypraw przedstawiającą osoby w strojach europejskich, niemal salonowych, na tle piramid, często też i wielbłąda naraz, czyli wygląd postaci jawi się jako kompletnie absurdalny w kontekście miejsca. Brak detalu, swobodny ruch pędzla mają w obrazie oddać wrażenie fatamorgany (efekt typowy dla obszarów pustynnych) i wraz z kolorystyką podkreślać wspomniane odniesienie.
