Polacy, okres międzywojenny

W tym zestawie prac przywołuję 9 osób. Analizuję ślady, jakie mogły zostawić w umyśle i pamięci innych. Wszystkie znam ze zdjęć rodzinnych, niektóre wielokrotnie się pojawiają, o kilku uzyskałam kilka zdań komentarza. Postarałam się wyobrazić sobie osobowość każdej z nich. Czasami było to łatwe i uzyskiwałam wyrazistą koncepcję, czasami trudniej. Wnioski charakterologiczno-plastyczne wyglądają mniej więcej tak, zaczynając od lewej strony:

o  „Mężczyzna z fularem” to typowy dandys świadomy wrażenia jakie wywołuje. Chociaż jest ono silne, to jednak przelotne i pozostaje impresja osoby oparta na wyglądzie i ubiorze – wysoki, wyprostowany blondyn, w eleganckim, niedużym kapeluszu i z nieco rozwianym fularem wokół muszki, dość zimny emocjonalnie (zimne szarości i błękit nieba), papieros trzyma w lewej ręce, co cechuje znakomitą większość mężczyzn ze zdjęć – pewne papieros to element modnego wyglądu, a prawa ręka jest wolna do witania się ze znajomymi podczas przechadzki.

o  „Przyjaciele” – starszy mężczyzna z silną osobowością, choć nieco niskiej postury, co zgrabnie ukrywa za pomocą wysokiego, zawężającego się kapelusza i pewnością siebie, z nieodłącznym papierosem i skórzanymi rękawiczkami oraz młodszy, niemal jeszcze student, dopiero kształtujący postawę życiową, zapatrzony w starszego.

o  „Spacer” trzech osób – piękności w towarzystwie młodszego brata lub nawet syna – już studenta oraz męża, zarabiającego na rodzinę kontraktami gdzieś daleko, stąd może jego ciemniejszy kolor skóry, a może nawet orientalne rysy twarzy, jeśli z miejscami „gdzieś daleko” wiążą go także więzi rodzinne.

o  „Przyjaciółki” – bezspornie jedna ma tzw. artystyczną duszę i emanuje bezpretensjonalnym wdziękiem; natomiast druga jest jej przeciwieństwem – to osoba „od a do z”, przesadnie „poukładana”, wyważona, skromna w ubiorze, typ perfekcyjnej przyzwoitki, brak rysy lub wyróżniającego elementu sprawia, że rozpływa się na tle innych.

o  „Kobieta w kapeluszu” – wiecznie roześmiana i w ruchu, beztroska, w rozwianym płaszczu i apaszce trzymanej w ręce. Emanuje ciepłem i radością, ale trudno uchwytną – zostają jakieś szczątki, ogólna jasność figury i jej rozmyta forma z nielicznymi akcentami.

Tworzą oni grupę postaci, ale i grupę malarską – wymiary obrazów, ich kompozycja, kolorystyka i wzajemne oddziaływanie zostały zaplanowane i przeszkicowane tak, aby działały zarówno jako całość (pokazywane w nieliniowym układzie przestrzennym), jak i każde płótno samodzielnie.